เขาใช้วัสดุง่าย ๆ เช่น กระดาษแข็ง, กระป๋อง, เลนส์จากแว่นตาแตก, และเชือก ในการสร้างกล้องของตัวเอง
เขาต้องการแสดงให้เห็นว่า ศิลปะไม่จำเป็นต้องใช้เทคโนโลยีที่สมบูรณ์แบบ
กล้องเหล่านี้สะท้อนถึงความคิดสร้างสรรค์และความหลงใหลในศิลปะการถ่ายภาพ แม้จะดูหยาบกระด้างแต่สามารถใช้งานได้จริง
เขาเน้นการจับอารมณ์และความงดงามในชีวิตประจำวันมากกว่าความสมบูรณ์แบบทางเทคนิค ภาพถ่ายของเขามีความโดดเด่นด้วยลักษณะที่พร่ามัว, มีรอยขีดข่วน, และขอบภาพที่ไม่สมบูรณ์
ซึ่งทำให้ภาพเหล่านั้นกลายเป็น งานศิลปะที่บันทึกความเป็นธรรมชาติและความรู้สึกของยุคสมัย งานของเขาสอนให้เราเห็นว่า
“ความงดงามในชีวิตไม่ได้ขึ้นอยู่กับความสมบูรณ์แบบ” แต่ขึ้นอยู่กับมุมมองและความตั้งใจที่จะสร้างสิ่งพิเศษจากสิ่งธรรมดา คุณคิดว่า “ความไม่สมบูรณ์แบบ”
สามารถกลายเป็นศิลปะได้หรือไม่?
